Zaczynamy naszą przygodę

…

Pierwszym kierownikiem szkoły był Paweł Dzialuk, człowiek niezwykle aktywny i oddany swej pracy. Jak wspomina ks. Stefan Zieliński, pan Dzialuk przyjechał do Św. Katarzyny w sierpniu 1945r. i od razu zaczął organizować szkołę. Po przyjeździe transportu z Doliny do grona nauczycielskiego dołączyła pani Jadwiga Czekalska. W szkole uczyły jeszcze: Stanisława Dzialuk, Kazimierza Petri, Maria Truksa, Waleria Zielińska, Maria Tylińska i Stefan Zieliński. Katechetą był ksiądz Józef Garbicz. Budynek dawnej szkoły niemieckiej został zniszczony w czasie wojny, dlatego na rzecz szkoły zajęto dworek w parku. Klasy w niej były mieszane wiekowo. Starsze dzieci były przesuwane do wyższych klas w ciągu roku szkolnego. Nie było stałej liczby dzieci w klasach. Po przybyciu kolejnych osadników dołączano ich dzieci do poszczególnych klas. W pierwszych tygodniach funkcjonowania szkoły brakowało ławek, pomocy naukowych książek i zeszytów. Część ławek udało się wykraść ze zburzonej szkoły w Siechnicach. Zeszyty robiły same dzieci, które na luźnych kartkach papieru rysowały linie i kratki. Książka często była jedna na całą klasę. Czytania i pisania uczono więc z różnych pisemek dla dzieci.

Nie było też sali gimnastycznej – zajęcia z wychowania fizycznego odbywały się na podwórzu. Przy udziale p. Dzialuka i innych osadników tworzono pierwsze instytucje na terenie naszej gminy: Bank Spółdzielczy, Gminną Spółdzielnię, Kółko Rolnicze, bibliotekę. Paweł Dzialuk był przez wiele lat radnym Gromadzkiej Rady Narodowej, gdzie przewodniczył sekcji oświaty i wychowania. Przy jego wydatnej pomocy działał we wsi amatorski zespół folklorystyczny i sekcja łucznicza.

Szkoła posiadała swój własny chór, który założył następny kierownik szkoły Andrzej Jasiński. Chór zdobył wiele nagród, zajmując wielokrotnie I miejsce w powiatowych przeglądach szkolnych zespołów chóralnych. Pan Andrzej Jasiński wraz z żoną Stanisławą przez wiele lat prowadzili w szkole sekcję turystyczną, w tym również kwalifikowanej turystyki górskiej. W tym okresie powstało pierwsze w powiecie asfaltowe boisko, które umożliwiło działalność sekcji piłki ręcznej. W latach siedemdziesiątych i na początku osiemdziesiątych przeprowadzono w szkole kapitalny remont i dobudowano przybudówkę z jedną salą lekcyjną. Na czas remontu zajęcia przeniesiono do drugiego budynku przy ul. Powstańców Śląskich (obecnie jest to dom mieszkalny). Uczono się wtedy w bardzo ciężkich warunkach, bo do dyspozycji było tylko kilka sal lekcyjnych. Aby nieco ułatwić proces dydaktyczny, przeniesiono lekcje do nie wyremontowanej do końca szkoły. Na nowe kierownictwo spadły sprawy zupełnie nie związane z nauczaniem. Jak wspomina kierownik szkoły pani Stefania Bronowicka, musiała ona zająć się załatwieniem i zakupem wyposażenia szkoły (grzejniki itp.). Stworzono wówczas pracownie przedmiotowe, zakupiono sprzęt – m.in. radia, magnetofony, telewizory. W tworzonej wtedy szkole zbiorczej przybywało uczniów, a liczba pomieszczeń pozostawała bez zmian.

Nic więc dziwnego, że już w latach 70-tych powstały plany rozbudowy szkoły. Jednak z braku funduszów ograniczono się do dobudowania nowego skrzydła. Dopiero w roku 1997 rozpoczęto rozbudowę szkoły, którą zakończono w 2000r. Od 1945 roku do szkoły uczęszczało przeciętnie ponad 300 dzieci rocznie. Największa, bo blisko 400 osobowa grupa dzieci, uczęszczała do szkoły w latach 1964-68. W ciągu 55 lat istnienia szkołę ukończyło 1993 dzieci, uczyło w niej ponad 100 nauczycieli.

Nasza przygoda z historią szkoły będzie kontynuowana – zajrzyj tutaj wkrótce!

Proponuję Państwu lekturę pamiętników pierwszego Dyrektora Szkoły Pana Pawła Dzialuka.